اشعار عرفان نظرآهاری

کرم ابریشم کوچک من!

خانه ی تازه ی تو مبارک

آخرش بافتی پیله ات را؟

بال تازه دل نو مبارک

آن لباس قدیمی و پاره

دیدی اندازه ی قد تو نیست

دیگر آن را نباید بپوشی

واقعا این که در حد تو نیست

آن خود کهنه ات را رها کن

بی خیالش بیا زود بیرون

یک خود تازه تر آن طرف هاست

آن طرف, پشت آن بید مجنون

بعد از این آسمان پیله ی توست

ابرها را تو پیراهنت کن

زودتر, وقت اصلا نداریم

بال های نو ات را تنت کن

وعده ی ما همان جا که گفتی

پشت دروازه ی شهر جادو

منتظر باش دارم می آیم

وای رفتی! ولی بال من کو؟

تو برو, من ولی کار دارم

بال پرواز من پاره پاره ست

باز باید ببافم خودم را

پیله ی کوچکم نیمه کاره ست

من عروسکم

عروسک کسی که پشت پرده است

دست های او مرا درست کرده است

من عروسکم

عروسک خدا

دوست عزیز و کوچک خدا

یک عروسک نخی که شب به شب

توی دامن خدا به خواب می رود

روی بال نازک فرشته ها سوار می شود

تا دم حیاط آفتاب می رود

صبح ها خدا به من

نان داغ و آفتاب می دهد

شب که می شود مرا

توی ننوی سپید ماه

تاب می دهد

راستی خدا خودش برای من

یک لباس تازه دوخته

جای دگمه های آن ولی

چند تا ستاره کاشته

یک کمی هم از خودش

توی جیب من گذاشته

قلب یک عروسک نخی نمی زند

ولی خدا

قلب شد

توی سینه ام تپید

تیله های چشم من

اشک را بلد نبود

یک شب او

قطره قطره از کنار چشم من چکید

این عروسک نخی

کاردستی خداست

خنده های او چقدر

مثل خنده ی فرشته هاست

هیس!

فکر میکنم عروسک خدا

باز هم به خواب رفته است

یا سوار بال نازک فرشته ها

تا دم حیاط آفتاب رفته است

شب بخیر عروسک خدا

دوست عزیز و کوچک خدا

سال ها پیش از این

زیر یک سنگ گوشه ای از زمین

من فقط یک کمی خاک بودم همین

یک کمی خاک که دعایش

پر زدن آن سوی آسمان بود

آرزویش همیشه

دیدن آخرین قله ی کهکشان بود

خاک هر شب دعا کرد

از ته دل خدا را صدا کرد

یک شب آخر دعایش اثر کرد

یک فرشته تمام زمین را خبر کرد

و خدا تکه ای خاک برداشت

آسمان را در آن کاشت

خاک را

توی دستان خود ورز داد

روح خود را به او قرض داد

خاک

توی دست خدا نور شد

پر گرفت از زمین دور شد

راستی

من همان خاک خوشبخت

من همان نور هستم

پس چرا گاهی اوقات

این همه از خدا دور هستم؟!